امـام صـادق (ع ) فـرمـود: در ضـمـن سـفارش امیرالمؤ منین علیه السلام باصحابش اینست : بـدانـیـد کـه قـرآن هـدایـت شـب و روز اسـت (یـعـنـى در هـمـه احـوال و اوقـات ) و نـور شـب تـاریـکـسـت ، بـراى هـر سـخـتـى و نـیـازى (راه نـجات را در گـرفـتـارى و بـلانـشـان دهـد) پـس چـون بـلائى فـرا رسـد، امـوال خـود را سپر جانتان سازید، و چون حادثه اى پیش آمد (که مربوط بامر دینست و جز بـا دادن جان مرتفع نشود) جان خود را فداى دینتان کنید، و بدانید که هلاک شده کسى است کـه دینش ‍ تباه شود و غارت زده کسى است که دینش را بربایند، همانا پس از رسیدن به بـهـشـت نـیـازى نـیـسـت و بـعـد از دوزخ بـى نـیـازى نـیـسـت (هـر کـه در دنـیـا عـمـل صـالح کـنـد و مـسـتـوجب بهشت گردد، فقیر و نیازمند نیست ، هر چند دستنگ و گرفتار بـاشـد و کـسـیـکـه خود را مستوجب دوزخ سازد، بى نیازى ندارد، هر چند ثروتمند و مرفه باشد) اسیر دوزخ آزاد نگردد و نابینایش بهبودى نیابد.

منبع:اصول کافى ج : 3 ص : 306 روایة :2

اثر شیخ کلینی